Það sem ég hélt ég ætti að upplifa á fæðingardeildinni

Fyrstu vikurnar eftir að barnið fæddist vorum við bæði heima að kynnast þessu fyrirbæri og læra hvernig ætti að meðhöndla það. Í okkar tilfelli var þetta ofsalega ljúfur tími að flestu leyti. Við vorum þreytt og fengum ekki mikinn svefn en höfðum bæði gaman að þessu og vorum mjög áhugasöm um að standa okkur vel við að sinna barninu. Ég var heima í tvær, þrjár vikur með kærustu minni og barni áður en ég fór aftur að vinna. Á þeim tíma náði ég að tengjast­ barninu ágætlega og var farinn að upplifa sterkari tilfinningar gagnvart því en nokkurn tímann við fæðinguna.

Það var hins vegar ekki fyrr en nokkrum mánuðum seinna, þegar ég tók mér almennilegt fæðingarorlof, sem ég upplifði eitthvað í líkingu við það sem ég hélt ég ætti að upplifa á fæðingardeildinni. Þá kynntumst við sonur minn ágætlega og ég fékk að vera í aðalhlutverki gagnvart honum í smá tíma. Þá fyrst fór ég að upplifa mig sem foreldri. Smám saman tengdumst við meira og mér þótti meira vænt um hann með hverjum degi sem leið. Lengi vel hélt ég að mín upplifun væri merki um einhvern tilfinningalegan skort af minni hálfu, einhvern lúðalegan vanþroska. Ég las lýsingar annarra feðra á netinu, þar sem menn virtust samtaka í því að lofsyngja þetta sem stórkostlegustu stund lífsins og ég velti fyrir mér hvernig ég hefði eiginlega getað farið á mis við allar þessar tilfinningar, verandi mjúkur og meyr alla jafna. Á endanum ræddi ég þetta við nokkra vini mína og þá kom í ljós að ég var ekki einn um þessa upplifun.

Ég á tvö börn en mínu tilfelli voru fæðingar barnanna minna ekki stórkostlegustu stundir lífs míns. Þær standast engan samanburð við gleðina sem fylgdi í kjölfarið þegar ég fór að kynnast þeim. 

  - Tveggja barna faðir -

Þessa sögu og margar fleiri er að finna í bókinni okkar Kviknar

Sendu mér línu ef þig langar að fá söguna þína birta hér eða í næstu útgáfu Kviknar 

andrea@kviknar.is